Me e 'l mèr.

In sta' giurnèda bigia de garbén,
a stagh a séda acsé, tla réna giacia,
c'è 'n aria calda, ch'pèr sia primavera,
mo tant se sa, va a piova de sigur.

A stagh a véda el mèr com una volta,
sa i occh d'un ragazén color dèl mèr,
l'uniga roba che me armasta uguèl,
da quand ajèra ragazén davér.

E 'n po' el m' asméja el mèr de stamaténa,
sa la su schiuma bianca sora i lond,
ch'i ariva a dè dò schiaff fìn a ma i scoj
ch'èl pèr guèsi incagnèd sa'l mond intér.

Co' c'è ch'an và...? Parchè t'si tant catìv...?
Ancora an t'ha capìd com'è la vita...?
Inutil ch'agit tant e che te sbatt,
in t'un momènt la pàsa e l'ajè fnita.

Al sò, ann'è giust, sarà quél che sarà
mo t'ha da ringraziè d'éssa maché,
la dmanda sol la vita da pasè,
sol quést la vo', el rèst dipénd da te.

Prò l'ajè tua e po' fintànt ch't'si vìv,
te po' capè t'èl giust o t'èl sbajèd,
capisc che quést l'è bèl un gran bèl po',
anca se'l tèmp el pasa...par tutt dò !

Nessun commento:

Posta un commento