Giorne d'Nadèl

Quant jèra bèi ch'i giorne de Nadèl,
de quand ajèra apéna ragazén,
a guardè 'l cél tutt grig cum dìtra 'n vél,
sa i fiocch de név ch'i v-nìva giù pianén.

Quant era bèl intorne cl'atmosféra,
cla s'respirèva préma de cla festa,
ch'se stèva tutt intorne a 'n albre véra,
mess in tla tèra déntra ma 'na césta,
e s'incmincèva a tachè sò 'l palén,
cle me paréva d'vétre colorèd,
che quand a le chiapèva sa'l manén,
par nun spachèli a tratenéva 'l fièd.

E dop el cald del fogh tla stufa acésa,
mi mèdra cla s'metéva a fè i caplétt,
dop arturnèda d'avé fatt la spésa...
E po' a m'arcord el prét par scaldè 'l lètt...

Mi pèdre el me chiapèva sòra i snocch,
po' el me dicéva pièn: " T'véd cla caséna
malà s'èl mont...?" Me a strabuzèva i occh...
"L'ajè la chèsa,quela, dla befèna..."
Da d-drìa la fnèstra a vdéva la caséna,
cla jèra pcéna propi 'n gran bèl pò,
e buff...mo l'ajò vista la beféna
che via...chiapèva el vol par gì d'in sò !!

E la felicità, la cuntenteza,
la gioia de ch'èl tèmp acsé specèl...
Me armasta ancora d-déntra cla dolcèza...
Quant jèra bèi ch'i giorne de Nadèl...